Załącznik Nr 1 do Uchwały Nr 14

KR SKO z dnia 24 listopada 2008r.

 

 

Informacja o działalności

Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku

 

za okres od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2009 roku

 

 

 

CZĘŚĆ I

OGÓLNA INFORMACJA O DZIAŁALNOŚCI KOLEGIUM

 

1. Podstawa i zakres działania Kolegium

 

Podstawę prawną działania Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku (dalej : SKO) stanowi ustawa z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych ( Dz. U. z 2001r. Nr 79, poz. 856 z p.zm.) oraz rozporządzenia wydane w oparciu o delegację ustawową.

Zgodnie z wyżej wymienioną ustawą samorządowe kolegia odwoławcze są organami wyższego stopnia w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej należących do właściwości samorządu terytorialnego, właściwymi do rozpatrywania odwołań od decyzji, zażaleń na postanowienia, żądań wznowienia postępowania lub stwierdzania nieważności decyzji w trybie uregulowanym przez przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz.1071 z p.zm.; dalej jako – Kpa  ) oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z p.zm.; dalej jako – Op ). Kolegium orzeka również w innych sprawach na zasadach określonych w odrębnych ustawach.

Obszar właściwości miejscowej Kolegium obejmuje, zgodnie z Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 roku w sprawie obszarów właściwości samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz. U. Nr 198, poz.1925), powiaty : Bytów, Chojnice, Człuchów, Lębork i Słupsk wraz z gminami objętymi tym obszarem.

Rozstrzygając sprawy indywidualne w składach trzyosobowych, Kolegium związane jest wyłącznie przepisami obowiązującego prawa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze jest państwową jednostką budżetową.

 

 

2. Obsada kadrowa Kolegium

2.1. Kolegium składa się z 16 członków : 8 etatowych i 8 pozaetatowych.

 

Liczba członków etatowych posiadających wykształcenie :
wyższe prawnicze : 6		wyższe administracyjne : 2
Liczba członków pozaetatowych posiadających wykształcenie :
wyższe prawnicze : 3	wyższe administracyjne : 1		wyższe inne : 4

Wśród członków Kolegium jest 8 radców prawnych.

 

2.2. Biuro Kolegium składa się z 8 osób. Wyższe magisterskie – posiadają 3 osoby (Gł. Księgowy, Kierownik Biura i inspektor ), wyższe z tytułem inżyniera – 1 osoba i wyższe licencjackie – 1 inspektor. Wykształcenie na poziome studiów wyższych uzupełniają 2 osoby.

3. Lokal i wyposażenie Kolegium

 

Siedziba Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku mieści się w Słupsku, przy ul. Jana Pawła II Nr 1, w budynku użyczonym Kolegium przez Wojewodę Pomorskiego.

Stan wyposażenia Kolegium w sprzęt biurowy i elektroniczny ( komputery ) ocenić należy jako dobry.

 

 

CZĘŚĆ II

WPŁYW SPRAW

1.       Liczba spraw ujętych w ewidencji ogółem w roku objętym informacją-       2.858

w tym spraw:

1.1. pozostałych w ewidencji z roku poprzedzającego okres
objęty informacją /[1] -                                                                                        194

1.2.wpływ spraw w roku objętym informacją -                                                         2.664

 

2.        Rodzaje spraw, które wpłynęły w roku objętym informacją[2] :

 

2.1.Liczba spraw administracyjnych - ogółem                                                           1.776

 

Lp.	Określenie rodzaju sprawy   →   patrz załącznik do Informacji	Liczba spraw
1.	objęte proceduralnie przepisami Ordynacji podatkowej	393
2.	działalność gospodarcza	13
3.	planowanie i zagospodarowanie przestrzenne	315
4.	pomoc społeczna, świadczenia rodzinne i zaliczka alimentacyjna, oświata (stypendia, pomoc materialna itd. ), dodatki mieszkaniowe, sprawy socjalne	738
5.	gospodarka nieruchomościami (bez opłat za wieczyste użytkowanie) , przekształcanie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, prawo geodezyjne i kartograficzne	64
6.	ochrona środowiska, ochrona przyrody i ochrona zwierząt, odpady i utrzymanie porządku i czystości w gminach	54
7.	prawo wodne	3
8.	rolnictwo, leśnictwo, rybactwo śródlądowe, łowiectwo	4
9.	handel, sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych	34
10.	prawo o ruchu drogowym, drogi publiczne, transport drogowy	66
11.	prawo górnicze i geologiczne	3
12.	egzekucja administracyjna	6
13.	inne, pozostałe, w tym skargi i wnioski rozpatrywane w trybie Działu VIII Kpa	83

 

2.2.Sprawy podlegające rozpatrzeniu w trybie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153,  poz. 1270 z p.zm. – dalej jako Ppsa)/^[3] - -          200

 

2.3.Liczba spraw z zakresu aktualizacji opłat za użytkowanie wieczyste  -      688

 

 

 

 

CZĘŚĆ III

ZAŁATWIANIE SPRAW ADMINISTRACYJNYCH

 

1.       Liczba spraw załatwionych ogółem w roku objętym informacją  -                 1.887

 

Lp.	Określenie rodzaju rozstrzygnięcia	Liczba spraw
1.	akty wydane przez SKO jako organ II instancji /[4], w tym : akty wydane przez SKO w trybie art. 127 § 3 Kpa oraz jako organ II instancji zgodnie z art. 221 Ordynacji podatkowej /[5] 22 - sposób rozstrzygnięcia patrz    →    tabela z pkt 1.1.	1.250
2.	akty wydane przez SKO jako organ I instancji /[6] - sposób rozstrzygnięcia patrz    →    tabela z pkt 1.2.	258
3.	postanowienia wydane przez SKO w wyniku rozpatrzenia zażaleń na bezczynność organu, w tym : uznające zażalenia za uzasadnione 15	23
4.	akty wydane przez SKO po rozpatrzeniu w trybie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z p.zm.)	227
5.	pozostałe /[7]	129

 

1.1. Szczegółowe omówienie sposobu załatwienia sprawy przez SKO jako organ II instancji :

Lp.	Określenie rodzaju rozstrzygnięcia	Liczba spraw
1.	decyzje utrzymujące w mocy zaskarżone decyzje (art. 138 § 1 pkt 1 Kpa oraz art.233 § 1 pkt 1 Op) /[8]	546
2.	decyzje uchylające decyzje organu I instancji i orzekające co do istoty sprawy oraz uchylające decyzje organu I instancji i umarzające postępowanie (art. 138 § 1 pkt 2 Kpa oraz art. 233 § 1 pkt 2a Op) /7	140
3.	decyzje uchylające decyzje organu I instancji i przekazujące sprawy do ponownego rozpatrzenia (art. 138 § 2 Kpa oraz art. 233 § 2 Op) /7	371
4.	decyzje umarzające postępowanie odwoławcze (art. 138 § 1 pkt 3 Kpa oraz art. 233 § 1 pkt 3 Op) /7	15
5.	pozostałe	178

 

1.2. Szczegółowe omówienie sposobu załatwienia sprawy przez SKO jako organ I instancji :

Lp.	Określenie rodzaju rozstrzygnięcia	Liczba spraw
1.	postanowienia o wznowieniu postępowania i wyznaczeniu organu właściwego do jego przeprowadzenia (art.150 § 2 Kpa oraz art. 244 § 2 Op) /[9]	x
2.	decyzje o odmowie wznowienia postępowania (art. 149 § 3 Kpa oraz art. 242 § 3 Op) /8	4
3.	decyzje o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji (art. 157 § 3 Kpa oraz art. 249 § 3 Op) /8	7
4.	decyzje stwierdzające nieważność decyzji organu I instancji oraz decyzje stwierdzające wydanie decyzji przez organ I instancji z naruszeniem prawa (art. 156 – 158 Kpa oraz art. 247 – 251 Op) /8	204
5.	decyzje o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji (art. 158 § 1 Kpa oraz art. 248 § 3 Op ) /8	35
6.	decyzje odmawiające uchylenia decyzji po wznowieniu postępowania (art. 151 Kpa oraz art. 245 Op) /8	1
7.	decyzje uchylające i rozstrzygające o istocie sprawy oraz decyzje stwierdzające wydanie decyzji przez organ I instancji z naruszeniem prawa wydane po wznowieniu postępowania(art. 151 Kpa oraz art. 245 Op) /8	x
8	decyzje umarzające postępowanie prowadzone w I instancji przez SKO  (art. 105 § 1 Kpa oraz art. 208 Op)	x
9.	pozostałe	7

 

2.       Liczba spraw administracyjnych pozostałych do załatwienia przez SKO w roku objętym informacją/[10]  -                                                                                                       267

 

 

 

CZĘŚĆ IV

ZAŁATWIANIE SPRAW Z ZAKRESU OPŁAT ZA UŻYTKOWANIE WIECZYSTE NIERUCHOMOŚCI GRUNTOWYCH

 

1.       Liczba spraw z zakresu opłat za użytkowanie wieczyste załatwionych w roku objętym informacją ogółem  -                                                                                                                  679

w tym ugody -                                                                                                           600

2.       Liczba wniesionych sprzeciwów od orzeczeń SKO -                                           2

3.       Liczba spraw pozostałych do załatwienia przez SKO/⁹ -                                  25

 

 

CZĘŚĆ V

SKARGI DO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO

 

1.  Sprawy prowadzone przez Kolegium w trybie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153,
poz. 1270 z p.zm. – dalej jako Ppsa) :

Liczba spraw w roku objętym informacją ogółem  -                                       227

w tym :

1.1. Liczba skarg na decyzje i postanowienia Kolegium skierowanych
do WSA w roku objętym informacją, ogółem -                                               200

 

·                        wskaźnik „zaskarżalności” /[11] -                                                       14,5%

 

1.2. Liczba skarg na bezczynność Kolegium skierowana do WSA w roku
 objętym informacją, ogółem -                                                                              x

 

1.3. Liczba skarg uwzględnionych przez Kolegium we własnym zakresie
w trybie art. 54 § 3 Ppsa, ogółem -                                                                     25

 

1.4. Liczba skarg kasacyjnych na orzeczenia WSA (w tym zażaleń na postanowienia) skierowanych przez SKO w roku objętym informacją
do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie , ogółem  -                    2

 

1.5. Liczba innych spraw prowadzonych przez Kolegium w trybie określonym
 przepisami Ppsa, skierowanych do WSA, ogółem/[12] -                                        x

 

 

 

 

 

2.  Skargi na akty i czynności Kolegium rozpatrzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny prawomocnymi orzeczeniami w roku objętym informacją :

 

Liczba orzeczeń WSA w roku objętym informacją ogółem  -                         182

w tym :

 

Lp.	Rodzaj rozstrzygnięcia	Liczba spraw
1.	Skargi na decyzje i postanowienia rozpoznane przez Sąd w tym : uwzględnienie skargi 48	182
2.	Skargi na bezczynność Kolegium rozpoznane przez Sąd w tym : uznające skargi za uzasadnione x	x

 

INFORMACJE DODATKOWE I WNIOSKI

I.         Wybrane problemy z orzecznictwa Kolegium.

1.    Podatki i opłaty lokalne

W sprawach podatkowych w roku 2009 odnotowano w orzecznictwie przede wszystkim problemy natury proceduralnej, choć dosyć licznie występowały także problemy z interpretacją przepisów materialnego prawa podatkowego.

Najliczniejszą grupę uchylanych decyzji stanowiły sprawy udzielania ulg w zapłacie zobowiązań podatkowych ( w szczególności umarzania zaległości podatkowych ). Chodzi głównie o sposób rozumienia niedookreślonych pojęć zawartych w art. 67a Ordynacji podatkowej „ważny interes podatnika” oraz „interes publiczny”. Daje się zauważyć praktyka niedostatecznego wyjaśnienia okoliczności świadczących ( zdaniem organów I instancji ) o braku istnienia wymienionych wyżej przesłanek. Pod tym względem wiele decyzji podatkowych cechowały poważne braki w uzasadnieniu faktycznym i prawnym. W omawianych sprawach organy podatkowe I instancji bardzo często w sposób niewystarczający określały sytuację majątkową podatnika, która, ich zdaniem, pozwala na wywiązanie się z zobowiązań bez konieczności zastosowania instytucji umorzenia. Często też organy podatkowe w ogóle nie odnosiły się do kwoty zaległości podatkowej i odsetek za zwłokę.

Braki uzasadnienia faktycznego i prawnego dostrzegalne były również w decyzjach ustalających zobowiązania w podatku od nieruchomości wydawanych w oparciu o stan faktyczny odmienny od tego, który był podstawą wymiaru podatku w roku poprzednim. W ostatnich latach dokonywane są zmiany ( aktualizacja ) ewidencji gruntów. Zmiany te najczęściej odbywają się z pominięciem procedury administracyjnej, a podatnicy dowiadują się o zmianach dopiero z decyzji ustalających zobowiązanie w podatku od nieruchomości ( w miejsce dotychczas ustalanego np. podatku rolnego ). Użycie standardowego „wzorca” decyzji podatkowej z programu komputerowego ( pozbawionego uzasadnienia faktycznego ) przez organy podatkowe powodowało, że podatnicy składali odwołania od decyzji ustalających zobowiązanie w kwotach o kilkaset procent wyższych niż te ustalane w latach poprzednich, nie rozumiejąc powodów tak znaczącej „podwyżki” podatku.

Zarówno w sprawach stosowania ulg w zapłacie zobowiązań podatkowych, jak i sprawach wymiaru zobowiązań ( gdy stan faktyczny uległ zmianie w porównaniu do roku poprzedniego ) zdarzało się, że organy podatkowe nie stosowały dyspozycji w art. 165 i 200 Ordynacji podatkowej. Postępowania podatkowe wszczynane były z urzędu, lecz z pominięciem wydania stosownego postanowienia, a podatnicy nie byli zawiadamiani o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.

W sprawach dotyczących wymiaru zobowiązań obciążających przedmioty opodatkowania stanowiące współwłasność kilku osób, powodem uchylania decyzji organów I instancji bywało pomijanie niektórych współwłaścicieli ( podatników ) i kierowanie decyzji tylko do niektórych z nich. Najczęściej zdarza się to w przypadku małżonków. W braku informacji nt. śmierci podatnika organom podatkowym zdarzało się też kierować decyzje podatkowe do osób zmarłych.

Należy zwrócić również uwagę na częste błędne zastosowania instytucji nadzwyczajnego wzruszenia decyzji ostatecznej głównie poprzez zmianę decyzji ostatecznej i wznowienie postępowania podatkowego. Zdarzało się, że w przypadku zmiany okoliczności faktycznych mających miejsce po doręczeniu decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe, organ podatkowy wznawiał postępowanie zamiast zastosować tryb uregulowany w art. 254 Ordynacji podatkowej. Częściej zdarzały się jednak przypadki odwrotne, kiedy organ zmieniał decyzję ostateczną ( art. 254 ), gdy wychodziły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję.

Na uwagę zasługują także zagadnienia opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Najczęstsze spory interpretacyjne dotyczyły:

·         sposobu rozumienia pojęcia „względy techniczne uniemożliwiające wykorzystanie przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej” ( art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych ),

·         rozumienia pojęcia budowli w kontekście opodatkowania kabla światłowodowego umieszczonego w kanalizacji kablowej wchodzącej w skład linii telekomunikacyjnej.

W tych sprawach w znacznej części, decyzje samorządowych organów podatkowych pierwszej instancji nie były prawidłowe z uwagi na budzące wątpliwości interpretacyjne przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

 

2.    Działalność gospodarcza

Rozpatrywane przez Kolegium Odwoławcze sprawy z zakresu działalności gospodarczej dotyczyły daty wykreślenia wpisów w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez gminy. Przyczyną odwołań było nieuwzględnienie daty zakończenia działalności gospodarczej wskazanej przez przedsiębiorcę we wniosku w sytuacji, gdy wniosek o wykreślenie wpisu złożony został po upływie dwutygodniowego terminu na zgłaszanie zmian przewidzianego w ustawie - Prawo działalności gospodarczej. W kilku przypadkach przyczyną zaskarżenia decyzji o wykreśleniu wpisów w ewidencji były błędy organów prowadzących ewidencję ( np. błędna treść wpisu, brak decyzji o wykreśleniu mimo zgłoszenia przedsiębiorcy, dokonywanie wpisu dot. tej samej działalności w ewidencjach prowadzonych przez różne ze względu na właściwość miejscową organy gmin z naruszeniem właściwości miejscowej określonej w ustawie.)

3.    Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne:

Przede wszystkim należy podkreślić, że teren, na którym Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku wykonuje swoją właściwość rzeczową w dalszym ciągu w stopniu niewystarczającym pokryty jest miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego, co ma niewątpliwy wpływ na orzecznictwo w zakresie regulowanym obowiązującą ustawą.

W odniesieniu do poprzednio funkcjonującego porządku prawnego (ustawa z 1994r.), nowa ustawa z 27 marca 2003r. pomimo wprowadzenia istotnych zmian, nie wpłynęła w stopniu wystarczającym na przyspieszenie uchwalania planów miejscowych, co bezspornie usprawniłoby inwestycyjne procesy budowlane. W większości przypadków określenie sposobów zagospodarowania terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy, której uzyskanie w istocie jest kłopotliwe i nastąpić może jedynie w przypadku łącznego spełnienia wielu warunków określonych ustawą ( art. 61 ust. 1 ).

W szczególności wiele trudności interpretacyjnych rodzi w dalszym ciągu zasada tzw. dobrego sąsiedztwa, co po kilku latach obowiązywania ustawy skutkuje tym, że organy orzekające wprowadzają do wykonywanych analiz urbanistycznych uznaniowość i dowolność. Wiele pojęć zawartych w ustawie nie jest wyjaśnionych i zdefiniowanych. Nie wyjaśniono np. czy działka sąsiednia w rozumieniu ustawy to działka granicząca z działką, której dotyczy wniosek o wydanie warunków zabudowy, czy też chodzi tu jedynie o działkę pobliską, ale pozbawioną wspólnej granicy z działką objętą zamiarem inwestycyjnym. Jeśli więc ustawodawca zdecydował się na użycie pojęcia „działki sąsiedniej”, pomimo tego, że nie jest ono jednoznaczne, to powinien określić jego znaczenie przez sformułowanie definicji ustawowej. Podobny problem powstaje, gdy chcemy używać pojęcia „działki sąsiadującej”.

Sprawy stanowiące przedmiot oceny składów orzekających wskazują w wielu przypadkach, że sporządzane analizy urbanistyczne naruszają wymagania ładu przestrzennego, walory architektoniczne i krajobrazowe danego terenu, a także inne czynniki wymienione w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Następnym równie uciążliwym do inwestorów warunkiem wydania decyzji o warunkach zabudowy jest, aby istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu było wystarczające dla zamierzenia budowlanego. Spełnienie tego warunku niejednokrotnie wiąże się z ponoszeniem przez inwestorów licznych wydatków lub angażowanie się w stosunki prawne z dostawcami mediów, przy braku pewności co do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i co za tym idzie – możliwości inwestowania na danym terenie.

Kolejnym problemem jest to, że organy stopnia podstawowego działając głównie pod presją protestów lokalnej społeczności odmawiały ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego – wież bazowych telefonii cyfrowej, turbin wiatrowych, nie zważając na art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym tylko sprzeczność zamierzenia inwestycyjnego z przepisami odrębnymi może być podstawą odmowy.

Problemy orzecznicze wystąpiły w związku z tzw. rentą planistyczną, zwłaszcza co do oceny prawidłowości sporządzenia operatu szacunkowego stanowiącego podstawowy materiał dowodowy w sprawie oraz w związku z kwestiami dotyczącymi ustalenia, czy teren wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolne i nieleśne, mimo dokonanych w tym zakresie pod koniec 2008r. nowelizacji ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Rozbieżne orzecznictwo w tym zakresie powstało także w związku z brakiem planów miejscowych i powstaniem dylematu czy opłatę jednorazową można naliczać w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy czy też powinien jej podstawę stanowić akt prawa lokalnego (uchwała rady). Trudności sprawiało także organom pierwszej instancji prawidłowe zastosowanie reguł właściwych dla postępowań lokalizacyjnych dotyczących lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz identyfikacji tych inwestycji w aspekcie art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

4.    Pomoc społeczna, świadczenia rodzinne i zaliczka alimentacyjna, oświata ( stypendia, pomoc materialna itd. ) dodatki mieszkaniowe, sprawy socjalne.

            Zagadnienia dotyczące pomocy społecznej normuje ustawa z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej ( tekst jednolity Dz. U. z 2009r. Nr 175, poz. 1362 ) wraz z przepisami wykonawczymi do niej, a także ustawa z dnia 29 grudnia 2005r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”.

W 2009r. ilość spraw rozpatrzonych przez Kolegium w tym zakresie utrzymało się na tym samym poziomie,  co w roku 2008.

W dalszym ciągu najpoważniejsze nieprawidłowości dotyczyły kwestii procesowych  m.in. zapewnienie stronom prawa czynnego udziału w postępowaniu jak też naruszania zasad prowadzenia postępowania wyjaśniającego.

Szereg decyzji wydawanych przez organy I instancji naruszały przepis art. 107 § 3 Kpa dot. wadliwego konstruowania  uzasadnienia prawnego i faktycznego decyzji, bowiem zawierały one jedynie lakoniczne stwierdzenia braku środków finansowych poszczególnych ośrodków na przyznanie pomocy finansowej. W wielu przypadkach ośrodki pomocy społecznej wydając decyzję o przyznaniu pomocy ( art. 39 ustawy ) nie uwzględniały zgłoszonych przez podopiecznych żądań, rozstrzygając sprawy zbyt ogólnikowo poprzez „przyznanie pomocy finansowej na potrzeby strony”.  Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy żądanie dotyczy dofinansowania opłat utrzymania mieszkania, zakupu leków, zakupu opału, żywności, odzieży itp.

            Z kolei niemalże wszystkie ośrodki w przypadkach przyznawania zasiłków okresowych (art. 38 ustawy) udzielały wsparcia w tym zakresie w minimalnej wysokości tj. 50% różnicy między kryterium dochodowym a dochodem rodziny. Rozpatrując odwołania w powyższych sprawach Kolegium ani razu nie spotkało się z sytuacją gdzie rada gminy w drodze uchwały podwyższyłaby wysokość minimalnej kwoty zasiłku okresowego.

            Największa liczba odwołań dotyczyła odmowy udzielenia wsparcia finansowego ze środków pomocy społecznej jak też przyznawanie zasiłków w kwotach niższych niż żądania osób zwracających się o tę formę pomocy. W wielu przypadkach podjęcie rozstrzygnięć niezadawalających strony spowodowane były ograniczonymi środkami finansowymi jakimi dysponują organy I instancji i stale rosnąca liczba osób wymagających  takiej pomocy.

            Aktem prawnym normującym zagadnienia świadczeń rodzinnych jest ustawa z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych ( Dz. U. z 2006r. Nr 139, poz. 992 z późn. zm.) . Największą liczbę decyzji odmawiających przyznanie świadczeń rodzinnych stanowiło przekroczenie kryterium dochodowego na osobę w rodzinie spowodowane uzyskaniem np. nagrody jubileuszowej, tzw. „trzynastej pensji” czy też wypłaty wyrównań świadczeń ZUS-owskich, które w mniemaniu osób ubiegających się o świadczenia rodzinne stanowiły jednorazowy dochód  uzyskany. Sprawy te zostały jednoznacznie rozstrzygnięte przez orzecznictwo sądów administracyjnych, które uznały, iż otrzymywane jednorazowe wypłaty, które należały się wnioskującym za lata poprzednie, ale faktycznie otrzymały je i zostały zrealizowane w roku bazowym, z którego dochody stanowiły podstawę do ustalenia prawa do zasiłku rodzinnego, stanowiły uzyskany dochód w świetle art. 3 pkt. 23 ustawy o świadczeniach rodzinnych.  Stanowisko takie zajął w wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 15 lutego 2007r.  sygn. akt. I SA/Wa 2098/06.

            W dalszym ciągu kontrowersje budzi przyznawanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu konieczności sprawowania opieki nad innym niż dziecko niepełnosprawnym członkiem rodziny. Wprawdzie Trybunał Konstytucyjny rozszerzył krąg podmiotów uprawnionych do świadczenia i doprowadził  do nowelizacji  art. 17 ust.1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, natomiast nie uwzględnił art. 17 ust. 5 pkt 2a.

Szereg odwołań dotyczy spraw związanych z przyznawaniem stypendiów socjalnych w oparciu o art. 90d ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991r.o systemie oświaty.  Kwestią sporną był okres na jaki stypendia były przyznawane. Sprawa ta została jednoznacznie przesądzona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 października 2006r. w sprawie sygn. akt. I OSK 574/06 , który stwierdził, że okres przyznania stypendium szkolnego nie jest pozostawiony uznaniu organu, który może przyznać stypendium czasowe w okresie od września do czerwca, ale przyznaje je na cały rok szkolny, nie dłużej niż od września do czerwca.

Niewątpliwie, stypendium szkolne jest formą pomocy materialnej udzielanej w celu zmniejszenia różnic w dostępie do edukacji, a cele te, nie będą mogły być osiągnięte, jeśli stypendium nie zostanie przyznane na cały okres trwania nauki w danym roku szkolnym (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 lutego 2006r., sygn. akt. II SA/OI 940/05, niepubl. ).

Kolejna znacząca liczba odwołań dotyczyła odmowy przyznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego spowodowana przekroczeniem kryterium dochodowego jak też podejmowaniem nauki w OHP, która w rozumieniu art. 2 pkt. 13  ustawy  z dnia 7 września 2007r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów  ( Dz. U. z 2009rt. Nr 1 poz. 7 ze zm.) nie jest szkołą.

Dodatki mieszkaniowe.

            Sprawy z tego zakresu reguluje ustawa z dnia 21 czerwca 2001r. o dodatkach mieszkaniowych ( Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.) i rozporządzenie wykonawcze do niej – Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001r. w sprawie dodatków mieszkaniowych ( Dz. U. Nr 156, poz. 1817, z późn. zm.).

W roku sprawozdawczym nastąpiło dalsze zmniejszenie ilości rozpatrywanych spraw.

            Uchybienia w podjętych rozstrzygnięciach organów I instancji miały swoja przyczynę w zbyt powierzchownym prowadzeniu postępowania dowodowego przy braku należytej staranności w wyjaśnianiu i udokumentowaniu wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy. Powodem uchylenia zaskarżonych decyzji była w dalszym ciągu dowolna nieusprawiedliwiona nadinterpretacja przepisów ustawy o dodatkach mieszkaniowych, a w szczególności art. 7 ust. 3 ustawy w przypadku ustalenia rażącej dysproporcji pomiędzy wykazanymi w deklaracji niskim dochodami, a faktycznym stanem majątkowym osób ubiegających się o dodatki mieszkaniowe. Sporządzane na tę okoliczność wywiady środowiskowe są zbyt lakoniczne, stąd ich wartość dowodowa jest niewielka.

Brak definicji pojęcia „rażącej dysproporcji”,  chociażby tak jak ma to miejsce w art. 12 ustawy o pomocy społecznej, sprawia, że decyzje organów pierwszej instancji, wydane na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, są przez Kolegium uchylane i przekazywane do ponownego rozpatrzenia. Nieprecyzyjne przepisy ustawy powodują, że Kolegium działając na podstawie obowiązujących przepisów prawa i stojąc na straży praworządności musiało chronić obywateli przed nadmiernym rygoryzmem organów I instancji w szczególności, gdy przepisy pozostawiają sposób załatwienia sprawy ich uznaniu.

 

5.    Gospodarka nieruchomościami

 

Podstawą dla tych zagadnień jest przede wszystkim ustawa z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami oraz ustawa z dnia 29 lipca 2005r. o przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.

W roku ubiegłym zaznaczył się wyraźny spadek liczby spraw związanych z przekształceniem prawa użytkowania wieczystego, co zdaje się wskazywać na skorzystanie z tego prawa przez znaczącą większość podmiotów uprawnionych w oparciu o ww. ustawę i poprzedzającą ją ustawę z 4 września 1997r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności, oraz ustawę z 26 lipca 2001r. o nabywaniu przez użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości.

            Istotne kontrowersje związane z tematyką wywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 września 2008r. w sprawie I OSK 1397/07, w którym m.in. sąd nakazał organowi administracyjnemu prowadzenie postępowania na podstawie ww. ustawy z 26 lipca 2001r., która straciła moc z dniem 13 października 2005r.

            Wnioskodawcy zaczęli domagać się uwłaszczenia na warunkach określonych ustawą powołując się na ten wyrok, Kolegium natomiast obowiązane do działania na podstawie prawa obowiązującego w sytuacji, gdy art. 8 ustawy z 29 lipca 2005r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości nie został zmieniony ani uchylony – nie jest uprawnione do oceny zgodności z konstytucją tego przepisu. Tego typu problemy o także często występująca niejednolita linia orzecznictwa sądów administracyjnych mają istotny wpływ na liczbę decyzji uchylanych przez sąd administracyjny.

            Znacząco wzrosła natomiast liczba rozpatrywanych spraw dotyczących ustalenia opłat adiacenckich z tytułu podziału, przy czym po zmianie art. 98a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomości, która weszła w życie 22 października 2007r. w odwołaniach w znacznie mniejszym stopniu kwestionowane są sposoby ustalania tych opłat, częściej natomiast ustalenia zawarte w operatach szacunkowych – przygotowywanych zdaniem licznych odwołujących „pod zapotrzebowanie budżetowe gmin”.

            Na stałym, wysokim poziomie utrzymuje się liczba wniosków o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Godnym podkreślenia jest fakt, iż spośród tych spraw rozpatrywanych na rozprawach przez tutejsze Kolegium, blisko 90% kończy się ugodą, a jedynie znikoma część trafia do rozstrzygnięcia przez sąd powszechny.

            Ogólnie wskazać należy, iż znaczącą ilość problemów powoduje nie tylko niejednolite orzecznictwo sądowe interpretujące niejednokrotnie ten sam przepis całkowicie odmiennie, lecz również nieznajomość procedury administracyjnej oraz powszechnie występująca nieumiejętność wykorzystania środków dowodowych przewidzianych w Kpa w postępowaniach prowadzonych przez organy pierwszej instancji.

 

 

6.    Ochrona środowiska, ochrona przyrody oraz sprawy związane z gospodarką odpadami.

Orzekając w zakresie szeroko pojętej ochrony środowiska zastosowanie miały przede wszystkim normy prawa uregulowane w przepisach ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., Nr 25 poz. 150 ze zm.) oraz nowej regulacji w postaci ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko ( Dz. U. N 199, poz. 1227 ze zm.). Sprawy te miały szczególnie skomplikowany charakter. Prawidłowe zastosowanie wskazanych ustaw wymagało odniesienia się w poszczególnych sprawach do nieustanie ewoluującego we wskazanej dziedzinie prawa Unii Europejskiej. Dostrzegalnym problemem była też kwestia zastosowania nowych regulacji w odniesieniu do ustawy Prawo ochrony środowiska. Na tym tle z uwagi na wejście w życie w 2008r. ww. ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, ujawnił się problem w poszczególnych sprawach zastosowania przewidzianych w tym akcie prawnym przepisów przejściowych tak przy wydaniu decyzji, jak też w toku postępowań akcesoryjnych związanych z ich uzgodnieniem przez właściwe organy. Jednym z problemów w sprawach trafiających do Kolegium był wybór przez organy pierwszej instancji właściwych przepisów mających zastosowanie do spraw dotyczących ochrony środowiska. Wspomniana ustawa z 2008r. przewiduje zakończenie postępowań według przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska wszczętych pod jej rządami, co nie zawsze było przestrzegane przez organy pierwszej instancji.

Dodać wypada, iż generalnie złożoność spraw dotyczących ochrony środowiska wynika po części z wadliwości implementacji przepisów prawa unijnego w sposób wpływający na zastosowanie przepisów prawa krajowego. Rozstrzyganie w sprawach dotyczących ochrony środowiska wymagało od członków składów orzekających posiadania wiedzy technicznej i dużej umiejętności w zakresie wykorzystania informacji zawartych w raportach oddziaływania na środowisko. Co istotne sprawy te spotykają się ze znacznym zainteresowaniem mieszkańców okolic realizacji planowanych przedsięwzięć wymagających uruchomienia procedury dotyczącej oceny ich wpływu na środowisko. Na ich tle dochodzi często do napięć społecznych. Z reguły sprawom towarzyszyły różne formy nacisku społecznego zmierzające do odstąpienia od realizacji inwestycji. Często pod pretekstem ochrony środowiska w istocie chodzi o partykularne interesy osób kwestionujących decyzje. Pod względem przedmiotowym, jak w poprzednich latach sprawy te dotyczyły głównie realizacji stacji bazowych telefonii komórkowych, budowy elektrowni wiatrowych oraz przedsięwzięć inwestycyjnych zagrażających potencjalnie środowisku z uwagi na możliwość szkodliwych emisji.

Ochrona przyrody łączy się zasadniczo z problemami orzekania na tle przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. ( Dz. U. Nr 92, poz. 880 ze zm.). Sprawy z tego zakresu dotyczyły zezwoleń na usunięcie drzew oraz kar pieniężnych za usunięcie drzew bez zezwolenia. Istotnym problemem w omawianym zakresie jest wadliwość postępowania organów pierwszej instancji, gdy chodzi o udokumentowanie stanu faktycznego na podstawie, którego ma być wydana decyzja. Tymczasem zagwarantowanie chociażby minimum standardów przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego, gdy chodzi o postępowanie dowodowe i gwarancje proceduralne stron (art. 10 Kpa ), ma istotne znaczenie biorąc pod uwagę przewidziane ustawowo wysokie administracyjne kary za usuwanie drzew i krzewów. Zastosowanie przepisów we wskazanym zakresie wymaga szczególnie wnikliwego postępowania oraz uzasadnienia wniosków wynikających z analizy zgromadzonych dowodów.

W zakresie spraw związanych z gospodarką odpadami zastosowanie miały przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Z 2007 r., Nr 39, poz. 251 ze zm.). W orzecznictwie Kolegium podobnie, jak w przypadku regulacji dotyczących ochrony przyrody jednym z problemów były błędy organów pierwszej instancji, gdy chodzi o prawidłowe ustalenie stanu faktycznego sprawy. Wadliwość w tym zakresie odnieść należy też do problematyki wykonalności decyzji organów w zwłaszcza w przypadku nakazania usunięcia odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania. Problemem jest często zbyt ogólnikowe określenie obowiązków stron uniemożliwiające wykonanie takich decyzji przez nałożenie nakazu usunięcia odpadów bez precyzyjnego zdefiniowania, o jakie odpady chodzi.

 

7.    Sprawy z zakresu prawa wodnego

Sprawy z zakresu objętego przepisami prawa wodnego dotyczyły zmiany stosunków wodnych na nieruchomości oraz przywrócenia ich do stanu pierwotnego. Sprawy te występowały w niewielkiej ilości, a przy ich rozpatrywaniu posiłkowano się opinią biegłego powołanego przez organ I instancji. Jeśli rozstrzygnięcie organu I instancji następowało bez szczegółowej analizy dokonywanej przez  rzeczoznawcę, sprawy przekazywane były do ponownego rozpoznania.

8.    Handel, sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych

 

W sprawach związanych z zezwoleniami na sprzedaż napojów alkoholowych w roku 2009 odnotowano zjawiska, które rzutowały na orzecznictwo Kolegium w roku poprzednim. Przede wszystkim wystąpiła tylko 1 sprawa należąca do jednej z dwóch głównych kategorii spraw tj. zażalenia na opinie wydawane przez gminne komisje rozwiązywania problemów alkoholowych, które wydawane są w formie postanowienia.

Najliczniej reprezentowana była kategoria spraw rozpoznawanych w drugiej instancji w formie decyzji, wśród których odnotowano odwołania od decyzji cofających zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych czy też stwierdzających ich wygaśnięcie.

Decyzje, które uchylono wraz z przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia dotyczyły przede wszystkim cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych. Przyczyną tych rozstrzygnięć był brak stwierdzenia wystąpienia przesłanek do cofnięcia (określonych w art. 18 ust. 10 ustawy ) bądź też wady samego postępowania ( np. braku jego wszczęcia ), czy też wadliwe uzasadnienie decyzji w sprawie cofnięcia zezwolenia ( art. 107 §3 Kpa ).

Pozostałe sprawy dotyczyły m. in. stwierdzenia nieważności decyzji organu pierwszej instancji, czy też zawieszenia postępowania odwoławczego.

 

9.    Prawo o ruchu drogowym, drogi publiczne, transport drogowy

Do tej grupy zaliczone zostały sprawy związane z rejestracją  pojazdów, opłat za wydanie kart pojazdu, decyzje w sprawie skierowania kierowcy na badania lekarskie oraz na egzamin sprawdzający kwalifikacje, decyzje o zatrzymaniu i cofnięciu prawa jazdy,  cofnięcie licencji na szkolenie kierowców, oraz cofnięcie licencji na prowadzenie transportu drogowego osób i rzeczy.  W grupie spraw związanych z rejestracją pojazdów najwięcej dotyczyło wznowienia postępowania po ujawnieniu nielegalnej zmiany cech identyfikacyjnych pojazdu. Występowały także sprawy związane z żądaniem przez organy rejestrujące badań  technicznych pojazdów sprowadzanych z terytorium państw członków Unii Europejskiej  w sytuacji, gdy pojazdy te posiadały ważne badania wystawione przez właściwe organy państw Unii. Po nowelizacji Prawa o ruchu drogowym wchodzącej w życie z dniem 23 września 2009r. odnotowano brak wpływu kolejnych spraw na tym tle.  

W grupie spraw związanych z zatrzymywaniem praw jazdy, kierowaniem na egzamin sprawdzający i cofaniem praw jazdy  znaczna ilość związana była z naliczaniem punktów karnych za  przekroczenie prędkości przez funkcjonariuszy Straży Gminnych, których brak kompetencji stwierdził Trybunał Konstytucyjny. Kolegium w tym zakresie zmieniło dotychczasowe stanowisko polegające na odmowie kierowania w takich sytuacjach na egzamin sprawdzający. W związku z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego  wydanym w jednej ze spraw załatwionych przez tut. Kolegium  przyjęto, że odliczeniu od limitu punktów karnych podlegają jedynie punkty  za te wykroczenia drogowe, za które kary nałożone prawomocnym wyrokiem lub mandatem zostały następnie w odrębnym postępowaniu sądowym uchylone. Nadal jednak przepisy Prawa o ruchu drogowym pozwalają na pewną dowolność organów Policji prowadzących ewidencję kierowców  naruszających przepisy ruchu drogowego na umieszczanie w tej ewidencji punktów ostatecznych i tymczasowych. Kierowcy poddający się szkoleniu w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w celu zmniejszenia ilości punktów karnych pozostają  w niepewności, czy punkty karne po szkoleniu zostaną z ewidencji usunięte z uwagi na to właśnie, ze zostały im naliczone punkty tymczasowe, a do dnia szkolenia właściwy organ nie przesądził o popełnieniu wykroczenia drogowego. Co gorsza Komendy Powiatowe Policji ( przynajmniej te z terenu woj. pomorskiego ) nie dysponują w ogóle danymi o punktach tymczasowych, co wprowadza kierowców  w błąd  w zakresie możliwości zmniejszenia ilości punktów karnych poprzez szkolenie. Nieprawidłowością wydaje się także brak ustawowego określenia terminu, w jakim Komendant Wojewódzki Policji winien wystąpić do starosty o skierowanie na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy.

Sprawy z zakresu regulowanego przepisami ustawy o drogach publicznych dotyczyły w większości zezwoleń na zajęcie passa drogowego  na cele nie związane z potrzebami ruchu drogowego oraz ustalania opłat i wymierzania kar pieniężnych za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia. Wątpliwości budzi zakres pojęcia „reklamy” i „ekspozycji towaru”, przy jednoczesnym istnieniu różnych stawek opłaty za zajęcie pasa drogowego w tych celach. Wymagałoby to uregulowania w przepisach ustawy o drogach publicznych.

Sprawy z zakresu regulowanego przepisami ustawy o transporcie drogowym dotyczyły przede wszystkim licencji na transport, w tym udzielanych  w zakresie zorganizowanego transportu osób. W ocenie odwołujących się zbyt restrykcyjny wydaje się przepis zezwalający na cofnięcie licencji w razie powstania niewielkich nawet zaległości w regulowaniu należności publiczno-prawnych. W praktyce trudności stwarza też przepis tej ustawy dot. obowiązku zasięgania opinii organizacji konsumentów  w trakcie opracowywania analizy sytuacji na rynku przewoźników. Np. na terenie objętym właściwością Kolegium Odwoławczego w Słupsku taka specjalistyczna organizacja konsumencka  nie istnieje a inne istniejące organizacje uchylają się od wyrażenia stanowiska z uwagi na nieznajomość problematyki przewozów.

I.              Poważnych zaległości w rozpatrywaniu spraw nie stwierdzono. Problemy sprawia nieregularny wpływ spraw i spiętrzenie ilości odwołań i wniosków w niektórych miesiącach.

II.            Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku w roku 2009 złożyło 2 skargi kasacyjne na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Jedną skargę kasacyjną Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił, drugiej skargi Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie jeszcze nie rozpatrzył.

III.           W Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Słupsku w roku 2009r. przeprowadzono 2 kontrole.

W dniach 4 luty 2009r. do 23 marca 2009r. Najwyższa Izba Kontroli dokonała analizy pracy Kolegium. Żadnych zaleceń pokontrolnych Kolegium nie otrzymało.

W wyniku przeprowadzonej kontroli przez Archiwum Państwowe w Koszalinie O/Słupsk w dniu 24 lipca 2009r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku otrzymało następujące zalecenia pokontrolne:

a.    opracować normatywy kancelaryjno-archiwalne dostosowane do systemu kancelaryjnego i wytwarzanej dokumentacji. Projekt normatywów należy przesłać w celu uzgodnienia do Archiwum Państwowego Oddział w Słupsku.

b.    przyjmować dokumentację do archiwum zakładowego na podstawie spisów zdawczo – odbiorczych.

Zalecenia w sprawie spisów zdawczo – odbiorczych zostały wdrożone już od 1 sierpnia 2009r. na skutek ustnych zaleceń przedstawiciela archiwum, zaś normatywy kancelaryjno-archiwalne zostaną opracowane zgodnie z terminarzem zaleceń wskazanym przez jednostkę kontrolującą - do 31 marca 2010r.

IV.           W okresie sprawozdawczym Prezes Kolegium nie wydał postanowień sygnalizacyjnych.

V.           Działalność pozaorzecznicza Kolegium:

W 2008r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku obradowało trzykrotnie na Zgromadzeniach Ogólnych.

Dnia 16 lutego 2009r. Zgromadzenie Ogólne Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku wybrało kandydata na etatowego członka Kolegium. W dniu 25 marca 2009r. Zgromadzenie Ogólne poświęcono przyjęciu informacji o działalności za rok 2008. Na Zgromadzeniu Ogólnym, które odbyło się 21 grudnia 2009r. omówione zostały problemy działalności orzeczniczej oraz zagadnienia dotyczące bieżącej działalności Kolegium.

Ważnym zagadnieniem w działalności pozaorzeczniczej Kolegium było podejmowanie działań na rzecz podnoszenia poziomu orzecznictwa administracyjnego organów I instancji oraz podnoszeniu kwalifikacji i poziomu wiedzy prawniczej przez członków i pracowników Kolegium. Osiągnięciu tych celów służył m. in. udział członków Kolegium w sympozjach i konferencjach organizowanych przez Krajową Reprezentację Samorządowych Kolegiów Odwoławczych.

VI.          W zakresie nowych zadań dla samorządowych kolegiów odwoławczych podkreślić należy konieczność dokształcania się członków etatowych w zakresie znajomości prawa europejskiego oraz umiejętności posługiwania się językami obcymi.

VII.         Wykonanie budżetu przedstawia się następująco:

- plan 1.561.565

- wykonanie 1.561.555,39 tj. 100%.

   

Płace zostały naliczone zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2002r. w sprawie wielokrotności kwoty bazowej… ( Dz. U. Nr 109, poz. 960 ze zm. )

Problematykę zatrudnienia i kwalifikacji zawarto w p. 2 części I niniejszej informacji.