Sprawozdanie za 2024r.

[i]  -  patrz  pkt 1.  ppkt 1.2. ,

[ii] - dot. spraw, które wpłynęły do SKO w roku objętym informacją, a do których zastosowanie mają przepisy Ppsa tj. m.in. skargi, skargi kasacyjne, zażalenia i inne, wykonywane w trybie tej ustawy – patrz m.in. przyp.11;

[iii] - decyzje (postanowienia) kończące postępowanie odwoławcze (zażaleniowe) prowadzone przed SKO jako organem II instancji (w tym art. 134 Kpa) oraz inne wydane w tym postępowaniu np. zawieszenie postępowania – art. 97 § 1 i 98 Kpa lub art. 201 § 1 i art. 204 § 1 Op ;

[iv] - decyzje (postanowienia) kończące postępowanie prowadzone po wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wydane przez SKO w trybie art. 127 § 3 Kpa oraz decyzje (postanowienia) kończące postępowanie odwoławcze (zażaleniowe) prowadzone przed SKO jako organem II instancji w trybie art. 221 Op ;

[v] - decyzje (postanowienia) wydane przez SKO jako organ I instancji np. w postępowaniu dot. stwierdzenia nieważności (art. 156 § 1 Kpa oraz art. 247 § 3 Op) lub wznowienia postępowania (art. 145 § 1 Kpa oraz art. 240 § 1 Op), postanowienia wydane w trybie art. 65 § 1, art. 66 § 1 i 3 Kpa, art. 169 § 4 Op  oraz inne wydane w tych postępowaniach np. zawieszenie postępowania – art. 97 § 1 i 98 Kpa lub art. 201 § 1 i art. 204 § 1 Op ;

[vi]  - np. postanowienia dot. sporów kompetencyjnych (art. 22 § 1 pkt 1 Kpa), wyznaczenia organu wskutek wyłączenia (art.25-27 Kpa oraz art.130 i 132 Op), dopuszczenia organizacji społecznej do udziału w postępowaniu (art.31§ 2 Kpa), odmowy przywrócenia terminu (art. 59 § 1 i 2 Kpa), odmowy udostępnienia akt ( art. 74 § 2 Kpa oraz art. 179 § 2 Op), wniosku o wyjaśnienie, uzupełnienie oraz sprostowanie (art.113 Kpa oraz art.213 i 215 Op), wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji (art.224 § 3 pkt 2 Op), opłat i kosztów postępowania (dział IX Kpa);

[vii]  -  dot. również postanowień zgodnie z art. 144 Kpa oraz art. 239 Op

[viii]  -  dot. również postanowień zgodnie z art. 126 Kpa oraz art. 219 Op

[ix] -  dot. spraw, które nie zostały załatwione przez SKO w roku objętym informacją ;

[x]  - liczba skarg skierowanych do sądu w stosunku do ogólnej liczby podjętych przez kolegium w roku objętym informacją rozstrzygnięć podlegających zaskarżeniu;

[xi]  - obejmuje inne sprawy prowadzone przez Kolegium w trybie przepisów Ppsa np. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3), wniosek o sprostowanie omyłki pisarskiej (art. 156), wniosek o uzupełnienie wyroku (art. 157), wystąpienie o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego (art. 15 § 1 pkt 4 w zw. z art. 4), wniosek o zawieszenie postępowania przed sądem i o podjęcie zawieszonego postępowania (art. 123-131) czy wznowienie postępowania (art. 270) itd. ;

INFORMACJE DODATKOWE I WNIOSKI

1. Wybrane problemy z orzecznictwa Kolegium.

Podatki i opłaty lokalne

                        W sprawach podatkowych w roku 2024 odnotowano w orzecznictwie przede wszystkim problemy natury proceduralnej, choć występowały także problemy z interpretacją przepisów materialnego prawa podatkowego. Największą jednak liczbę (661 z 864) stanowiły sprawy wymagające stwierdzenia nieważności decyzji wymiarowych, wydanych przez organ podatkowy jednej gminy, w których zastosowano błędną stawkę przy opodatkowaniu budynków pozostałych.

            Z pozostałych spraw liczną grupę uchylanych decyzji stanowiły sprawy udzielania ulg w zapłacie zobowiązań podatkowych (w szczególności umarzania zaległości podatkowych). Chodzi głównie o sposób rozumienia niedookreślonych pojęć zawartych w art. 67a Ordynacji podatkowej „ważny interes podatnika” oraz „interes publiczny”. Daje się zauważyć praktyka niedostatecznego wyjaśnienia okoliczności świadczących (zdaniem organów I instancji) o braku istnienia wymienionych wyżej przesłanek. Pod tym względem wiele decyzji podatkowych cechowały poważne braki w uzasadnieniu faktycznym i prawnym. W omawianych sprawach organy podatkowe I instancji bardzo często w sposób niewystarczający określały sytuację majątkową podatnika, która, ich zdaniem, pozwala na wywiązanie się z zobowiązań bez konieczności zastosowania instytucji umorzenia. Zdarzało się także, że organy podatkowe w ogóle nie odnosiły się do kwoty zaległości podatkowej i odsetek za zwłokę. Można także zaobserwować trudności przy stosowaniu ulg w stosunku do przedsiębiorców w oparciu o art. 67b Ordynacji podatkowej.

            Zarówno w sprawach stosowania ulg w zapłacie zobowiązań podatkowych, jak i sprawach wymiaru zobowiązań (gdy stan faktyczny uległ zmianie w porównaniu do roku poprzedniego) zdarzało się, że organy podatkowe nie stosowały dyspozycji w art. 165 i 200 Ordynacji podatkowej. Postępowania podatkowe wszczynane były z urzędu, lecz z pominięciem wydania stosownego postanowienia, a podatnicy nie byli zawiadamiani o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.

            Jeśli chodzi o wymiar zobowiązań obciążających przedmioty opodatkowania stanowiące współwłasność kilku osób, powodem uchylania decyzji organów I instancji bywało pomijanie niektórych współwłaścicieli (podatników) i kierowanie decyzji tylko do niektórych z nich. W braku informacji nt. śmierci podatnika organom podatkowym zdarzało się też kierować decyzje podatkowe do osób zmarłych.

            Należy zwrócić również uwagę na błędne zastosowanie instytucji nadzwyczajnego wzruszenia decyzji ostatecznej głównie poprzez zmianę decyzji ostatecznej i wznowienie postępowania podatkowego. Pojawiały się przypadki, iż w razie zmiany okoliczności faktycznych mających miejsce po doręczeniu decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe, organ podatkowy wznawiał postępowanie zamiast zastosować tryb uregulowany w art. 254 Ordynacji podatkowej.

            Na uwagę zasługują także zagadnienia opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Najczęstsze spory interpretacyjne dotyczyły opodatkowania gruntów i budynków znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy, a także pojęcia budowli, które rozpatrywane być musi z uwzględnieniem regulacji Prawa budowlanego.

W tych sprawach w części, decyzje samorządowych organów podatkowych pierwszej instancji nie były prawidłowe z uwagi na budzące wątpliwości interpretacyjne ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz zmianę wcześniejszej linii orzeczniczej sądów administracyjnych.

Egzekucja administracyjna

W roku 2024 wśród spraw z zakresu egzekucji administracyjnej odnotowano wpływ spraw związanych zażaleniami od postanowień w przedmiocie zarzutów w sprawie egzekucji administracyjnej, zażaleń na postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela, zażaleniem na postanowienie o zleceniu wykonania zobowiązania w drodze wykonania zastępczego. Kilka zażaleń wpłynęło z pominięciem organu.

Większość spraw zakończyła się utrzymaniem w mocy orzeczeń organów I instancji. Wydano jedno postanowienie o uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia.

Dotacje

W roku 2024 odnotowano wpływ spraw z zakresu dotacji oświatowych oraz dotacji przyznanych na wykonanie zadania publicznego. Większość spraw zakończyła się uchyleniem decyzji organu I instancji i przekazaniem spraw do ponownego rozpatrzenia. W jednej sprawie stwierdzono uchybienie terminu do wniesienia odwołania, w jednej sprawie wydano orzeczenie o uchyleniu decyzji organu I instancji i umorzeniu postępowania.

Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne.

            W roku 2024 zaobserwowano wzrost liczby postępowań prowadzonych na gruncie ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2023r., poz. 977 ze zm.) w zakresie ustalenia warunków zabudowy dla terenów, dla których brak jest obowiązujących miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Powyższy trend był prawdopodobnie skutkiem zarówno kontynuacji starań inwestorów o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji w postaci elektrowni lub farm fotowoltaicznych w związku z krystalizacją stanowiska sądów administracyjnych co do proliteralnej i gramatycznej wykładni art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak też zwiększonym zainteresowaniem w uzyskaniu warunków zabudowy przed wejściem w życie planów ogólnych w związku z nowelizacją z dnia 7 lipca 2023r. (Dz. U. z 2023r., poz. 1688).

W kwestii wspomnianej nowelizacji warto zwrócić uwagę, iż w art. 58 w/w nowelizacji przewidziano, że do dnia utraty mocy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy w danej gminie, zmiana zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 14 ust. 6a pkt 2 ustawy zmienianej w art. 1, może nastąpić również na podstawie decyzji o warunkach zabudowy. Zgodnie zaś z wspomnianym art. 14 ust. 6a pkt 2 ustawy zmiana zagospodarowania terenu, dotycząca niezamontowanych na budynku instalacji odnawialnych źródeł energii lokalizowanych:

a) na użytkach rolnych klasy I-III i gruntach leśnych,

b) na użytkach rolnych klasy IV, o mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 150 kW lub wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej,

c) na gruntach innych niż wskazane w lit. a i b, o mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 1000 kW - następuje na podstawie planu miejscowego.

W odniesieniu natomiast do odwołań od decyzji w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w roku 2024 zaobserwowano zmniejszony wpływ. Niezależnie od powyższego sprawy te pozostają nadal mocno konfliktogenne. Odnosi się to w szczególności do ustalania lokalizacji inwestycji celu publicznego polegających na budowie stacji bazowych telefonii komórkowych, mimo wyłączenia ich przez Ustawodawcę z zakresu podlegać kwalifikacji jako mogące zawsze znacząco lub mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko na mocy noweli - rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 2022r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2022r., poz. 1071)- na mocy której uchylone zostały § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019r. w sprawie przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2019r., poz. 1839 ze zm.). Powyższe – jak wskazano w uzasadnieniu do projektu nowelizacji – było skutkiem konieczności usunięcia nadregulacji względem wymagań opisanych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko. Obowiązujące dotychczas regulacje rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. poz. 1839) w przypadku instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych i radiolokacyjnych emitujących pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, – w przypadkach wskazanych w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 tego rozporządzenia – były znacznie bardziej restrykcyjne od wymogów ustanowionych w/w dyrektywą 2011/92/UE.

           Pomoc społeczna, świadczenia rodzinne, oświata ( stypendia, pomoc materialna ) dodatki mieszkaniowe, sprawy socjalne.

W dniu 1 stycznia 2024r. weszła w życie ustawa z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1429) powodując ograniczony napływ spraw do Kolegium w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

W aktualnym stanie prawnym zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003r. (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r. poz. 323) świadczenie pielęgnacyjne przysługuje:

1) matce albo ojcu,

2) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2023 r. poz. 2809) ciąży obowiązek alimentacyjny, a także małżonkom,

3) opiekunowi faktycznemu dziecka,

4) rodzinie zastępczej, osobie prowadzącej rodzinny dom dziecka, dyrektorowi placówki opiekuńczo-wychowawczej, dyrektorowi regionalnej placówki opiekuńczo-terapeutycznej albo dyrektorowi interwencyjnego ośrodka preadopcyjnego

- jeżeli sprawują opiekę nad osobą w wieku do ukończenia 18. roku życia legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Kolegium zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz. U. z 2023 r., poz. 1429) orzeka w sprawach o świadczenie pielęgnacyjne i specjalny zasiłek opiekuńczy, o których mowa w ustawie zmienianej w art. 43 w brzmieniu dotychczasowym, do których prawo powstało do dnia 31 grudnia 2023 r., stosuje się przepisy dotychczasowe.

Osoby, którym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, albo od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2023 r., przyznane zostało co najmniej do dnia 31 grudnia 2023 r. prawo do świadczenia pielęgnacyjnego albo specjalnego zasiłku opiekuńczego, o których mowa w ustawie zmienianej w art. 43 w brzmieniu dotychczasowym, zachowują, na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2023 r., prawo odpowiednio do świadczenia pielęgnacyjnego albo specjalnego zasiłku opiekuńczego nie dłużej jednak niż do końca okresu, na który prawo zostało przyznane, z uwzględnieniem ust. 3 i 4.

Osoby, o których mowa w ust. 2, zachowują prawo odpowiednio do świadczenia pielęgnacyjnego albo specjalnego zasiłku opiekuńczego na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2023 r., również w przypadku, gdy osobie nad którą sprawują opiekę zostało wydane nowe orzeczenie o stopniu niepełnosprawności albo orzeczenie o niepełnosprawności. Warunkiem zachowania prawa odpowiednio do świadczenia pielęgnacyjnego albo specjalnego zasiłku opiekuńczego na zasadach określonych w zdaniu pierwszym jest złożenie wniosku o nowe orzeczenie o stopniu niepełnosprawności albo o niepełnosprawności w terminie 3 miesięcy od dnia następującego po dniu, w którym upłynął termin ważności dotychczasowego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności albo orzeczenia o niepełnosprawności, a następnie złożenie wniosku o ustalenie prawa odpowiednio do świadczenia pielęgnacyjnego albo specjalnego zasiłku opiekuńczego w terminie 3 miesięcy, licząc od wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności albo o niepełnosprawności.

Prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego na zasadach określonych w ust. 1-3 przysługuje również po upływie okresu zasiłkowego w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 43, na który prawo zostało przyznane, jeżeli wniosek o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego na nowy okres zasiłkowy zostanie złożony w terminie 3 miesięcy od dnia następującego po dniu, w którym zakończył się dotychczasowy okres zasiłkowy.

Organy pierwszej instancji w dalszym ciągu kierują się wyłącznie treścią art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki. Kolegium stanowiska tego nie podziela i stwierdza, że podstawą odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego nie może być kwestia chwili powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki gdyż w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, w przypadku wniosku opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych oceny przesłanek uprawniających do świadczenia pielęgnacyjnego należy dokonywać z pominięciem kryterium wieku powstania niepełnosprawności.

Kolegium w 2024 r. wydawało rozstrzygnięcia w oparciu o przepisy ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terenie tego państwa (Dz.U.2024.167 t.j. z dnia 2024.02.09). Na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy: wyjazd obywatela Ukrainy z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres powyżej 30 dni pozbawia go uprawnienia, o którym mowa w art. 2 ust. 1. Z uwagi na fakt, że pobyt wnioskujących o świadczenie poza granicami RP trwał dłużej niż 30 dni utracili uprawnienia do pobierania świadczeń.

W dalszym ciągu aktualne są trudności wynikające z przygotowaniem akt administracyjnych przekazywanych do Kolegium, nie spełniają wymagań co do sposobu dokumentowania i gromadzenia materiałów w postępowaniu administracyjnym, brak jest należytego uporządkowania, ponumerowania i trwałego połączenia akt. W wielu sprawach Kolegium stwierdza, że materiał dowodowy zgromadzony przez organ I instancji jest niepełny, brakuje należycie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, a przedstawiane w wywiadach środowiskowych ustalenia nie pozwalają na podjęcie rozstrzygnięcia.

Kolegium w 2024r. orzekało w sprawach dotyczących odmowy przyznania świadczenia w formie bonu energetycznego, dodatku osłonowego gdzie przekroczenie kryterium dochodowego stanowiło główny powód odmowy.

W 2024r. Kolegium rozpatrywało sprawy w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2022 r. o szczególnej ochronie niektórych odbiorców paliw gazowych w 2023 r. oraz w 2024 r. w związku z sytuacją na rynku gazu (Dz. U. z 2024 r., poz. 303). W większości rozpatrywanych spraw zebrany i oceniony materiał dowodowy nie spełniał wymogów z art. 7, art. 77 i art. 80 kpa wobec czego, Kolegium zobligowane było wydać decyzję w trybie art. 138 § 2 kpa.

Gospodarka nieruchomościami.

W dalszym ciągu, podobnie jak w latach poprzednich najliczniejszą grupę spraw rozstrzyganych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku w trybie ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz. U. 2024 poz. 1145) stanowiły odwołania od decyzji ustalających opłaty adiacenckie z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, w związku z ich podziałem oraz w związku z wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej, w tym z urządzeniem drogi. Niewiele mniejsza liczba rozstrzygnięć dotyczyła opłat z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wynikających z uchwalenia/zmiany planu miejscowego i zbycia nieruchomości. W orzecznictwie organów pierwszej instancji podstawowym uchybieniem w wyżej wskazanym zakresie jest jedynie pobieżna ocena operatu szacunkowego w uzasadnieniu wydanej decyzji. W dalszym ciągu do rzadkości należy również przekazanie zastrzeżeń strony rzeczoznawcy majątkowemu celem ustosunkowania się do zarzutów.

Liczną grupę spraw stanowiły również odwołania od decyzji zatwierdzających podziały nieruchomości, w tym dokonanych z urzędu.

Prawo o ruchu drogowym, drogi publiczne, transport drogowy.

W przedmiotowym zakresie najistotniejszy udział zajmują sprawy dotyczące kar za niedokonanie zgłoszenia nabycia/zbycia pojazdu jak i złożenia wniosku o rejestrację pojazdu w wymaganych terminach. Trudności orzecznicze w ww. sprawach wynikały zwłaszcza ze zmieniających się przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym, które zmieniły przesłanki odpowiedzialności za tak dokonane delikty. Szczególnie istotna w tym zakresie jest niejednolita wykładnia przepisów intertemporalnych, co prowadziło do rozbieżności orzekania wobec spraw wszczętych i niezakończonych przez wejściem w życie przepisów zmieniających. W związku z doprecyzowaniem przesłanek i sposobów ustalania kar za ww. delikty, należy się spodziewać stopniowego spadku liczby i stopnia skomplikowania ww. spraw.

            Duży udział spraw rozstrzyganych stanowiły te w przedmiocie zatrzymywania prawa jazdy z powodu przekroczenia prędkości o więcej niż 50 km/h w terenie zabudowanym. Często podnoszonym w odwołaniach uzasadnieniem ich zasadności było trwanie w momencie przekroczenia prędkości w stanie tzw. „wyższej konieczności”. Powyższe wymuszało na organach dokonywanie szczegółowych ustaleń stanu faktycznego sprawy. Wobec częstego jego braku, decyzje takie uchylane były przez Kolegium w całości, a sprawy przekazywane do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Dużym stopniem trudności charakteryzują się sprawy dot. kierowców, którzy w związku z zatrzymaniem uprawnień do prowadzenia pojazdów uzyskanych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, przy jednoczesnym posiadaniu uprawnień wydanych na terenie kraju, wystąpili z wnioskiem o wydanie im krajowego prawa jazdy. 

            Na stałym poziomie trudności utrzymują się sprawy z zakresu rejestracji pojazdów. Szczególnie skomplikowane w ww. zakresie są sprawy dot. wcześniejszych rejestracji w państwach innych niż Rzeczpospolita Polska (szczególnie Republika Federalna Niemiec) i wystąpienia z wnioskiem o rejestrację pojazdu na terenie kraju. Trudność powyższa wynika z oceny prawidłowości i kompletności dokumentacji z państwa pierwszej rejestracji. Ta często jest niekompletna, co skutkuje utrzymywaniem w mocy decyzji odmawiających dokonania rejestracji.       

           II. Działalność poza orzecznicza Kolegium – opiniowanie aktów prawnych, zgromadzenia krajowe i regionalne SKO, szkolenia, wydawnictwa, współpraca z innymi organami państwa i instytucjami.

1. Poważnych zaległości w rozpatrywaniu spraw nie było.
2. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku w roku 2024 nie składało skarg kasacyjnych na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.
3. W roku 2024 w Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Słupsku przeprowadzono kontrolę przez jednostkę nadrzędną - Archiwum Państwowe. Po przeprowadzonej kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości i nie wydano zaleceń pokontrolnych.
4.  W okresie sprawozdawczym Prezes Kolegium nie wydało postanowień sygnalizacyjnych.